• Szukaj • Użytkownicy • Grupy • Oferty Pracy • Korepetycje • Przyjaciele • Chwilówki Forum • Rejestracja • Zaloguj • Album Forum Dyskusyjne » .: Gadu-Gadu poważniej » Nasze codzinne i niecodzienne sprawy. » Rozwód rodziców... a co dalej? Poprzedni temat :: Następny temat Autor Wiadomość Giwera Dołączyła: 02 Sie 2007Posty: 89Skąd: z kapusty Wysłany: 2007-09-07, 16:08 Rozwód rodziców... a co dalej? Polecający: diabeł mnie przysłał Słyszałam że dzieci z rozbitych rodzin mogą mieć problemy (już jako dorosłe) z życiem w rodzinie. Niby się to potwierdza i jest dosyć logiczne... Czy jest to prawda? Jak uważacie? _________________[obecnie nie mam dobrych pomysłow] „Pożałował wtedy Wiekuisty, że stworzył człowieka na ziemi i ubolewał w sercu Swoim." (I Moj:VI,6) aisak Dołączyła: 02 Sie 2007Posty: 135 Wysłany: 2007-09-07, 16:17 hmm też tak słyszałam, mam braci co są po innym ojcu i są już dorosłymi mężczyznami i jakoś nie widzę żeby to się na nich odbiło negatywnie, może to dzięki mojemu tacie co ich wychował _________________Posłuchaj głosu serca...ono choć małe...prawde zawsze powie MissIndependent Dołączyła: 07 Sie 2007Posty: 1000 Wysłany: 2007-09-07, 17:43 coś w tym może być... wszystko zależy od tego, jakie są relacje w takich rodzinach; jak wyglądało rozstanie rodziców; czy była między nimi walka czy nie... moi starsi nie są rozwiedzeni, bo nigdy małżeństwem nie byli, żyli w wolnym związku, konkubinacie (czy jak to tam się zwie) przez 5 lat. potem mama odeszła i wychowywała mnie sama, kilka lat później pojawił się mój ojczym. z moim biologicznym ojcem ani dziadkami osobiście nie miałam kontaktu aż do 8 roku życia. potem nagle się pojawili z postawą typowo roszczeniową i między nimi a moją mamą zaczęła sie walka o mnie, ciąganie po sądach, itp, itd. z moją opinią rodzina ojca w ogóle się nie liczyła, byłam w końcu tylko małym dzieckiem. stanęło na tym, że ojciec płaci mi alimenty, ale żadnego kontaktu nie mamy, żadnego telefonu, prezentów, kartki na urodziny choc jestem jego jedynym dzieckiem to wygląda to tak, że zawsze przypominał sobie o mnie, gdy miał o co pokłócić się z moją mamą; odebrałam to tak, jakbym była jakąś kartą przetargową. i nie moge powiedzieć, żeby ta sytuacja nie wpłynęła na mnie. jak byłam dzieckiem, było mi z tym bardzo ciężko na szczęście w moim przypadku sprawdziło się powiedzenie: "co Cię nie zabije, to Cię wzmocni" _________________"wierzę w Ciebie boś Ty wierna, wszechmocna i miłosierna xD" ..... Ostatnio zmieniony przez MissIndependent 2007-09-07, 19:25, w całości zmieniany 1 raz Martina Zaproszone osoby: 14 Tytuł: słodziak *^_^* Dołączyła: 11 Paź 2005Posty: 15490Skąd: Poznań Wysłany: 2007-09-07, 19:15 jak będę miała problemy w życiu, to wlezę tu i napiszę.. za paręnaście lat myślę. ;] _________________niezależność, radość życia, brak obsesji ♫ MissIndependent Dołączyła: 07 Sie 2007Posty: 1000 Wysłany: 2007-09-07, 19:23 Martina, może nie wleziesz wcale, bo okaże się, że masz tych problemów mniej niż ludzie z tzw. "pełnych rodzin" może być tak, że lepiej z kłopotami radzą sobie ludzie, którzy nie wychowali się w pełnych rodzinach niż Ci, u których zawsze wszystko było ok. tu nie ma reguł. _________________"wierzę w Ciebie boś Ty wierna, wszechmocna i miłosierna xD" ..... basiulenkaa Dołączył: 08 Sie 2007Posty: 41 Wysłany: 2007-09-07, 20:03 Giwera napisał/a: Słyszałam że dzieci z rozbitych rodzin mogą mieć problemy (już jako dorosłe) z życiem w rodzinie. Niby się to potwierdza i jest dosyć logiczne... Czy jest to prawda? Jak uważacie? Chyba się niedługo przekonam... Ale nie jestem już malutkim dzieckiem, rozumiem juz co nieco i rodzice mnie bynajmniej nie oszukują. Tata wyjechał jakoś w listopadzie do Niemiec i mieszka ze swoją partnerką, a ja zostałam z mamą ... Byłam w Niemczech na wakacjach u tata i widzę, że takie życie nie jest łatwe... Takie rozdarcie między tatą a mamą... Ciężko jest po prostu Ale nie sądzę, żeby to się odbiło na moim przyszłym życiu i rodzinie. Tynka88 Dołączyła: 20 Sie 2007Posty: 519 Wysłany: 2007-09-07, 20:33 moi rodzice rozwiedli sie, gdy mialam 6 lat. Od tamtej pory widywalam ojca coraz rzadziej. Moja mama nie miala latwo, musiala "robic za dowch" zarowno w pracy jak i poza nia. Bardzo jej jestem wdzieczna za to co dla nas robila i robi. Jakos nie odbiło sie to na mojej psychice. Sama myslę, że będę wspaniałą matką, tak jak moja. Owszem krąży teoria iz dzieci z rozbitych rodzin boja sie zawrzeć związek małżeński, ale widocznie jestem wyjątkiem. _________________www: MissIndependent Dołączyła: 07 Sie 2007Posty: 1000 Wysłany: 2007-09-07, 20:44 Tynka88 napisał/a: Owszem krąży teoria iz dzieci z rozbitych rodzin boja sie zawrzeć związek małżeński ja tez się bałam, jeszcze 2 lata temu twierdziłam, że nie potrzebuję partnera, a za mąż wyjdę najwcześniej ogólnie zawsze unikałam zaangażowania. aż tu jakis rok temu spotkałam faceta, któremu byłabym sklonna przysięgać przed ołtarzem (choc może jeszcze nie teraz ). może wystarczy po prostu spotkać właściwą osobę, przy której obawy miną?? _________________"wierzę w Ciebie boś Ty wierna, wszechmocna i miłosierna xD" ..... Zeszpecony Dołączył: 25 Kwi 2007Posty: 116Skąd: niejr Cz-wa Wysłany: 2007-09-07, 21:03 Polecający: Jest tu ktoś z pełnej rodziny? Tak jak Martina, jak się przekonam (za jakiś czas) to Wam napiszę czy tak naprawdę jest. Giwera Dołączyła: 02 Sie 2007Posty: 89Skąd: z kapusty Wysłany: 2007-09-07, 21:06 Polecający: diabeł mnie przysłał o bosch... nie sądziłam że aż tyle osob ma taką sytuację jak moja... To straszne co się dzieje _________________[obecnie nie mam dobrych pomysłow] „Pożałował wtedy Wiekuisty, że stworzył człowieka na ziemi i ubolewał w sercu Swoim." (I Moj:VI,6) Zaproszone osoby: 2 Dołączyła: 20 Mar 2006Posty: 2492Skąd: Wrocław Wysłany: 2007-09-07, 21:54 Polecający: Google Coraz czesciej spotykamy sie z takimi sytuacjami, rzadkością zaniedlugo bedzie normalna 'cala' rodzina. Nie pochodze z rozbitej rodziny mam takich znajomych i wiem jak im było ciężko podczas rozwodów rodziców, szczegolnie jak byli malymi dziecmi wtedy, do teraz zdaza sie tak ze sa wlasnie traktowani czasem jak przedmiot i to poprostu boli. Ale czy faktycznie to wsyztsko moze wplynac na to ze w przyszlosci takie osoby nie beda chcialy zakladac swojej wlasnej rodziny ? hmm mysle ze zalezy od czlowieka psychiki i sytuacji bo taka niechcec moze nawet byc spowodowana innymi trudnymi sytuacjami w rodzinie niekoniecznie musi byc to rozwod. Jak wiemy w zyciu latwo nie jest. _________________Play, girl. Szlachcianka Dołączyła: 06 Wrz 2006Posty: 445Skąd: Konin Wysłany: 2007-09-08, 22:17 Polecający: Google Wg mnie wszystko zależy od tego, w jaki sposób się rodzice rozstają... Gdyby moi rodzice rozstawali się ze sobą w pokojowych warunkach na pewno nie odbiłoby sie na mnie to w taki sposób, w jaki się odbiło... Co innego, gdy rodzice rozstają się w pokoju, a co innego zostać wyrzuconym przez ojca w domu, przez kilka lat doświadczać przemocy w rodzinie i obserwować ciąganie się rodziców w sprawie o dzieci i alimenty. Cytat: Tata wyjechał jakoś w listopadzie do Niemiec i mieszka ze swoją partnerką, a ja zostałam z mamą ... Byłam w Niemczech na wakacjach u tata i widzę, że takie życie nie jest łatwe... Takie rozdarcie między tatą a mamą... Ja gdy wyprowadziłam się z mamą od ojca nie chciałam go znać, i nie odwiedzałam go i nie pozwalałam aby on mnie nachodził przez pewien okres. Teraz musiałam wrócić, bo mieliśmy kryzys finansowy, ale nie mogę się doczekać momentu kiedy będę mogła zerwać z nim kontakt... _________________One night and one more time Thanks for the memories Even though they weren't so great. ;] _______ <33 monikaKRK Dołączył: 25 Sie 2007Posty: 22 Wysłany: 2007-09-08, 22:41 Ja też jestem z rozbitej rodziny...ale jakoś mi nie żal. Z ojcem (i jego rodzinką) nie dało się żyć. A teraz...mieszkam z mamą i jest super Nie uważam, żeby rozwód moich rodziców wpłyną jakoś negatywnie na mój stosunek z płcią przeciwną. Pokazał on mi jednak, że najlepiej być kobietą "niezależna", aby w każdym momencie mozna było odejść i "nie prosić" się o pieniądze albo żyć "na siłę". Będę do tego dążyć, już teraz to wiem basiulenkaa Dołączył: 08 Sie 2007Posty: 41 Wysłany: 2007-09-08, 23:34 Szlachcianka napisał/a: Cytat: Tata wyjechał jakoś w listopadzie do Niemiec i mieszka ze swoją partnerką, a ja zostałam z mamą ... Byłam w Niemczech na wakacjach u tata i widzę, że takie życie nie jest łatwe... Takie rozdarcie między tatą a mamą... Ja gdy wyprowadziłam się z mamą od ojca nie chciałam go znać, i nie odwiedzałam go i nie pozwalałam aby on mnie nachodził przez pewien okres. Teraz musiałam wrócić, bo mieliśmy kryzys finansowy, ale nie mogę się doczekać momentu kiedy będę mogła zerwać z nim kontakt... Heh tutaj jest tak, że ojciec sam się wyprowadził, znalazł sobie kogoś. Ja mam na odwrót... Chce utrzymywac z ojcem kontakt, jest tak samo moim rodzicem jak mama. Ale rozumiem Cię, że skoro używał wobec Was przemocy to możesz Go nawet nienawidzić... MarSla Dołączył: 25 Lip 2007Posty: 105 Wysłany: 2007-09-09, 18:29 Ja jestem z rozbitej rodziny. Swojej rodziny nie potrafiłem utrzymać w kupie, więc może i jest to jakąś regułą. Chociaż uważam że zrobiłem wszystko co tylko można było zrobić aby mój syn miał pełną rodzine. Nie udało mi się. Myśle że każdy przypadek jest odrębny i wyjątkowy. I nie można wszystkich nie pełnych rodzin stawiać pd jedną kreską. Wyświetl posty z ostatnich: Nasze Forum Dyskusyjne » .: Gadu-Gadu poważniej » Nasze codzinne i niecodzienne sprawy. » Rozwód rodziców... a co dalej? Nie możesz pisać nowych tematówNie możesz odpowiadać w tematachNie możesz zmieniać swoich postówNie możesz usuwać swoich postówNie możesz głosować w ankietachNie możesz załączać plików na tym forumMożesz ściągać załączniki na tym forum Dodaj temat do UlubionychWersja do druku Skocz do: Reklama: Prawdopodobnie najlepsze Forum Dyskusyjne Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group Pomagamy: Sitemap: tematy i uďż˝ytkownicy

mąż wniósł pozew o rozwód mam dwoje dzieci materialnie nie jestem ustawiona ale wiem że dam radę.powiedziałam sobie trudno mógł przecież umrzeć zostawiając mi długi kredyty . coś było coś się skończyło coś się zacznie innego.ale problem mam , wspólny dom .czy ktoś wie jak wygląda podział takiego

Chcę być świętą. Świętą rozwódką. Jest to możliwe z Bożą pomocą i opieką Matki Bożej jest to do osiągnięcia. Szukamy szczęścia wokół nas, panicznie bojąc się samotności. Ale musimy sobie uświadomić, że żadna bowiem rzecz doczesna nie może nasycić naszego serca. Często myślę o znikomości tego świata, o rzeczach ostatecznych. Czymże jest życie ludzkie na ziemi? Rozważam czas, który przeżyłam. Czas życia doczesnego, w porównaniu z wiecznością życia przyszłego, to zaledwie chwilka mała. Od tej chwilki jednak zależy moja wieczność, szczęśliwa lub nieszczęśliwa. Póki żyjemy nie możemy być wolni od chorób, utrapień zewnętrznych, których po prostu nikt uniknąć nie może. Zimno, upał, przygnębienie, problemy rodzinne i w pracy, tysiące przykrości ze strony ludzi nas otaczających. Tyle utrapień dla wielu wydawałyby się one nie do wytrzymania, zniesienia, toteż często rozpaczają w przeciwnościach. Czy jest prawdziwe lekarstwo na te udręki? Nie myślmy, że będziemy mieć każdy dzień bez jakiejkolwiek dolegliwości, gdyż nigdy nie będzie takiego dnia, który by nie miał dostatecznej ilości zła. Często doświadczymy tego, że ludzie będą nam przeciwni, nawet ci, którzy byli z nami, dziwnie się zmienią i staną przeciwko nam, czy odejdą. Wtedy to możemy czuć się zdradzeni, osamotnieni, opuszczeni, może opanować nas przygnębienie. Cokolwiek się wydarzy, Bóg chce, abym zmierzyła się z tą rzeczywistością niezależnie od tego, czy jest to według mojej oceny sprawiedliwe czy niesprawiedliwe, uzasadnione czy nieuzasadnione. Gdy uczyniłam wszystko to, co można było w danej chwili uczynić i pewnym wydarzeniom nie byłam w stanie zapobiec, pozostaje mi akceptacja tego, co się wydarzyło, i życie dalej. Dlaczego rozpada się tyle małżeństw? Ponieważ jeden z małżonków albo oboje nie wkładają serca w to, żeby ich związek był udany. I tak dalej, i tak dalej. Dlaczego tylu ludzi zmaga się z depresją i zniechęceniem? Ponieważ stracili serce. Serce może być złamane – dosłownie. Potrzebujemy innych ludzi, pocieszenia, wsparcia – bardzo ich potrzebujemy. Potrzebujemy siebie nawzajem. Czasami potrzeba nam oczu kogoś, komu moglibyśmy opowiedzieć swoje życie, przed kim moglibyśmy obnażyć duszę. Serce nasze potrzebuje braterstwa. Towarzyszy od serca, „grupę” i rodzinę związaną ze sobą tym samym doświadczeniem, wysłuchującą nawzajem swoich historii. Uczącą się razem chodzić z Bogiem. Wspólnie modlą się za siebie, walczą za siebie nawzajem, opatrują swoje rany. Tego rodzaju zażyłości nam potrzeba, potrzebujemy bliskich sprzymierzeńców. Bóg gromadzi wspólnoty serca, by walczyły o siebie nawzajem. Ta przyjaźń, ta zażyłość, ten niezwykły wpływ mężnych serc – to jest osiągalne. Jest w naszym życiu mnóstwo takich chwil, które wydają się nie do strawienia – wydarzeń smutnych i poniżających oraz wywołujących ból. Niemożliwe jest przyjęcie tego wszystkiego bez Jezusa. Nasze zranienia są ranami Jezusa. Czy można dziękować za połamane serce, za zgniecione uczucia, zdeptaną godność? To, za co dziękujemy, staje się święte! Spróbujmy podziękować Jezusowi za to, co było krzyżem naszej przeszłości. Mając na uwadze ogromną troskę o nas rozwodników chcę zaproponować wspólne spotkania, wspieranie się i wzajemną pomoc w dotrzymaniu przysięgi małżeńskiej w czystości, z której może nas zwolnić tylko śmierć małżonka. Zapraszam również małżeństwa, które są zagrożenie rozwodem. Wykorzystajmy resztę naszego życia na uświęcenie się we wspólnocie. Wynagradzajmy modlitwą rany zadane naszemu Odkupicielowi zanurzając się w JEGO Świętej Krwi i Miłości. *** Od paru lat sama modliłam się na różańcu do Krwi Chrystusa zanurzając nas rozwodników, to było chyba po tym jak się dowiedziałam, że mąż ma drugą kobietę. Ja mam pragnienie być wielką świętą, bo o to prosi Jezus, i to zobowiązuje mnie bym do nieba przyprowadziła również mojego męża. Nie mogę nic zrobić, więc podjęłam cichą walkę o jego duszę. Ale pierwszym motywem mojej modlitwy jest to, by Jezus jak najmniej cierpiał !!!!!!!!!!!! za nasze grzechy-cudzołóstwa. Jak widzę oczami wiary Jego poszarpane Święte Ciało, to mnie zwala ból i pragnę Mu przynieść ulgę. Mamusia-Maryja również boleje, przecież nie raz płacze krwawymi łzami na wielu figurkach i prosi o modlitwę. Ja, jako Ich DZIECKO (to mnie przerasta, kim jestem...) mam obowiązek być blisko Nich i wczuwać się w Ich cierpienie za moje grzechy i innych.... WYNAGRADZAĆ IM - to jest moje powołanie, mała misja.... Jezus przyszedł do nas grzeszników, to niesamowite!!!!!, byśmy właśnie my rozwodnicy modlili się za innych rozwodników i zagrożone małżeństwa. Ależ On na nas postawił!!!!!, (Jezus SZALENIEC z Miłości), powołał nas, liczy na pracę dla Niego, bycie Jego narzędziem...... Jezus nas potrzebuje, takich cichych jak osiołek, pokornych, by mógł jak kiedyś wjechać do Jerozolimy, tak przez nas dotrzeć do serc poranionych... Naszym powołaniem jest miłość…a to dużo kosztuje pracy. Ale nie mamy innej drogi – jesteśmy przecież Dziećmi Bożymi.

Rozwód to z pewnością jedna z bardziej traumatycznych rzeczy, które mogą się człowiekowi przydarzyć w życiu. Nawet jeśli przebiega w dobrej atmosferze, a stosunki łączące byłych już wkrótce małżonków są poprawne, nigdy nie jest rozwód wydarzeniem, które nie pozostawia śladu. Zawsze pozostaje niesmak porażki i poczucie, że być może coś zostało zaniedbane, coś, co mogło być do uratowania. Jak przeżyć pierwsze tygodnie po rozwodzie? Jakie są kroki, by powrócić do normalności? Niezależnie od tego, czy rozwód kończy małżeństwo z inicjatywy jednej tylko strony czy z inicjatywy stron obydwu, czasami jest jedynym wyjściem. Gdy nie ma widoków ani chęci na ratowanie małżeństwa, jest to lepsze rozwiązanie niż dalsze nieudane próby posklejania związku, zwłaszcza, gdy jego owocem są dzieci. Rozwód jest bardzo ciężkim doświadczeniem, od całej jego upokarzającej procedury aż po układanie sobie życia od nowa – wiele razy będziesz przechodzić przez momenty załamania, braku sił i wiary w lepszą przyszłość. Ale pamiętaj – to wszystko minie, a powrót do normalności nastąpi wcześniej czy później, pomimo tego, że teraz wydaje Ci się to praktycznie niemożliwe. Jak sobie poradzić po rozwodzie? Krok pierwszy: pozwól sobie na łzy Nie próbuj zgrywać bohatera. Kawał Twojego życia właśnie ląduje w koszu i masz prawo czuć ból, żal i ogromny smutek. Jeśli tego potrzebujesz – płacz, ile trzeba. Łzy i szloch to fizyczna reakcja naszego organizmu na stan psychiczny, w którym się znajdujemy. Zdaniem psychoterapeutów nic tak nie pomaga, jak właśnie uzewnętrznienie swoich uczuć. Płacz, krzycz, tup, rzucaj przedmiotami – wyrzuć z siebie negatywne emocje. Krok drugi: rozmawiaj o tym Nie zamykaj w sobie tych emocji, które towarzyszą Waszemu rozwodowi. Uzewnętrznianie ich w postaci płaczu to jedno, jednakże najczęściej potrzebujemy również gruntownego przegadania pewnych spraw. Rozmawiaj więc ze swoimi przyjaciółmi, rodziną. Być może opowiedzenie czegoś na głos pozwoli Ci na spojrzenie na sytuację od całkiem nowej strony i zobaczenie pewnych spraw w nowym świetle? Może to być dla Ciebie sporą pomocą, dzięki której zrozumiesz pewne rzeczy i pozwoli Ci to spać spokojnie. Krok trzeci: profesjonalna pomoc Jeśli nie radzisz sobie ze swoimi uczuciami, być może to czas na skorzystanie z profesjonalnej pomocy. Potrzebna jest zawsze wtedy, gdy nie możesz normalnie funkcjonować, cierpisz na bezsenność, a w ciągu dnia jesteś kłębkiem nerwów. Wykwalifikowany specjalista pozwoli Ci spojrzeć na całą sytuację z dystansem. Będzie wiedzieć, w jaki sposób potrzebujesz przepracować swoje uczucia, by sobie z nimi poradzić. Dzięki tym trzem krokom, uda Ci się przetrwać pierwsze tygodnie po rozwodzie. To nie jest jeszcze etap, by myśleć o tym co dalej – musisz się uporać z tym, co jest teraz. Rozwód: co z dziećmi? Pamiętaj, że w Waszym rozstaniu nie jesteście tylko we dwoje. Najbardziej cierpią Wasze dzieci, o ile są już na tyle duże, by zrozumieć, co się dzieje. Już dwu- czy trzylatki zauważą, że jeden z rodziców nie mieszka dłużej w domu i będzie to dla nich bolesna zmiana. Musicie obydwoje pamiętać, by w tym trudnym okresie zapewnić maluchowi maksymalne wsparcie. Musi wiedzieć, że nadal jest dla Wasz bardzo ważny. Ustalcie pomiędzy sobą zasady opieki nad dziećmi. Jeśli nie potraficie dojść do porozumienia, decyzję za Was podejmie sąd. Niemniej jednak dla dobra maluchów, powinniście nauczyć się komunikacji, która umożliwi wspólne sprawowanie opieki. Nie odcinaj partnera od podejmowania decyzji dotyczących dziecka. Musi nadal być częścią jego życia i mieć wpływ na kluczowe sprawy. Pamiętaj także, by udzielić dzieciom wyjaśnień. Jako członkom Waszej rodziny należą się im one w pierwszej kolejności. Dobrze by było, byście byli obydwoje obecni przy takiej rozmowie. Podkreślcie, że nie ma w tym wszystkim najmniejszej winy dzieci – bardzo często bowiem przypisują sobie one winę za rozpad związku rodziców, nawet wtedy, gdy wydaje się Wam, że nic takiego nie powinno mieć miejsca. Nigdy też nie umniejszaj drugiemu rodzicowi w oczach dziecka. Nie powinno być ono adresatem Twoich gorzkich żali. Nie opowiadaj o doznanej krzywdzie i o zawiedzionych nadziejach – od tego masz rodzinę i przyjaciół. Dziecko nie powinno być Twoim powiernikiem w tych sprawach. Sprawdź: Czy warto się rozwodzić? Nowa miłość po rozwodzie Zapewne, gdy świeżo po rozwodzie usłyszysz pocieszające słowa, że na pewno sobie jeszcze kogoś znajdziesz, to z pewnością uśmiechasz się wtedy ironicznie. Na tym etapie życia nie wierzysz, że możesz jeszcze być w szczęśliwym związku, jednak z bardzo dużym prawdopodobieństwem znajdziesz sobie kogoś, z kim stworzysz nową rodzinę. Zanim poczujesz na to gotowość upłynie jeszcze dużo czasu, ale nie zamykaj się na taką możliwość i nie przekreślaj jej z góry. Co ciekawe! Badania wskazują na to, że drugie poważne związki w życiu, w tym drugie małżeństwa, są bardziej udane od tych, w których zaczynamy być przed trzydziestym rokiem życia. Miłość jest dojrzalsza, cierpliwsza, pełniejsza zrozumienia – kto wie, może będzie miłością aż po grób?

Z mężem mam rozwód. Mam 3 letnią córkę i 8 miesięcznego syna. Były mąż zdradził mnie kiedy byłam w drugiej ciąży, na samym początku. Wbił mi nóż w serce. Związałam się ze świetnym mężczyzną, mieszka na stale w Niemczech i chcemy zamieszkać ^{Zamieszczam emaila z prośba o jakieś rozsądne porady dla mojej znajomej, która znalazła sie w bardzo trudnej sytuacji. Ze względu na brak dostępu do komputera jak również do internetu zamieszczam list w jej imieniu. Proszę o jakieś wskazówki? 16 grudnia mąż zostawił mnie z 13 miesięczną córeczką i odszedł do kochanki. Zostawił nas bez środków do życia z rozpoczętym remontem wynajmowanego mieszkania i nie opłaconym czynszem. Zamieszkałyśmy w Domu Matki i Dziecka. Na domiar złego córeczka zachorowała na zapalenie płuc, święta spędziłyśmy w szpitalu, mąż przyniósł tylko paczkę pieluch, chusteczki pielęgnacyjne i kaszkę dla Małej, mnie nie dał żadnych pieniędzy, przez dwa dni nic nie jadłam, dopiero znajomi przynieśli mi „wałówkę”.Za szpital nie zapłaciłam. Mąż odwiedził córkę dwa razy, ostatni raz w go o pomoc, obiecywał, że „jutro dam ci jakąś kasę” i na tym się skończyło, bo żadnych pieniędzy i nic dla dziecka więcej już nie dał. Rozpoczął natomiast walkę o samochód. Mamy dwa samochody są one współwłasnością, lecz oba zarejestrowane są na mnie, mąż nie ma prawa jazdy (co nie przeszkadza mu w prowadzeniu samochodów, zgłaszałam to na Policję ale oni, nie mieszają się w takie sprawy). Mąż grozi mi że za oba będę musiała uiścić opłaty, a że samochody nabyliśmy dopiero w tym roku nie ma na nie żadnych zniżek. Dzisiaj tj. 31 grudnia, mąż poinformował mnie o rzekomej rozdzielności majątkowej, której dokonał i że od teraz będę musiała radzić sobie sama, lub pójść na ugodę tj. oddać mu wszystko. Ponadto ciąży na mnie niezapłacony rachunek za telefon komórkowy męża, za który umowa spisana została na mnie. Analogiczna sytuacja jest z dwoma kredytami oraz innymi płatnościami, gdyż mąż nie miał możliwości wykazać stałego zostawił mnie w momencie kiedy wypowiedziałam pracę, ponieważ miałam ogromne kłopoty związane z odbieraniem dziecka ze żłobka, miał to robić mąż ale jakoś się mu nie udawało, więc zwalniałam się z pracy na pół godz. i jechałam po dziecko, potem ono pozostawało ze mną. Tak samo było jeśli odbierał je mąż, przywoził je i zostawiał u mnie w pracy. Dowiedzieli się o tym przełożeni i musiałam coś postanowić. Od jutra będę miała wznowioną umowę o pracę, zarobię netto ok. 1200 zł (dotychczas zdarzało się, ze dostawałam tylko 350 zł, bo córka np. była chora). 28 grudnia wniosłam do Sądu pozew o alimenty na dziecko oraz na mnie, ponieważ problem żłobka pozostaje. Ja pracować będę od 12:00 do 20:00, a żłobki czynne są do 16:30. Córeczka dużo choruje, wydaję na leki ok. 100zł co dwa ma udokumentowaną pensję 745 zł netto, a zarabia w zależności od 1700 zł do ok. 2100 zł lub więcej (nadgodziny, praca po godzinach np. rozładunki). Nie wiem co robić! Pragnęłabym żyć na podobnym poziomie jak dotychczas. Co robić wnieść pozew o rozwód czy separację? Jak się zachowywać wobec groźby męża, że nic nie dostanę, a samochody będę musiała sama opłacić, że wszystko mi zabierze jeśli nie zwrócę mu nowszego auta i się z nim nie dogadam. Jak to jest z rozdzielnością majątkową? Czy mąż mógł zrobić to bez powiadamiania o tym mnie?Rodzina męża jest dobrze sytułowana ale nie chcą mieszać się „do tej historii”. Zostałam sama z córeczką. Proszę o poradę i pomoc. Katarzyna.} Kochani, jesteście naprawdę fachowcami i dlatego jeszcze o cos spytam :) czy złożony pozew o separację można zmienić na pozew o rozwód? Jeszcze nie został wyznaczony termin. 304 ppt Ten temat ma: Wyświetleń18 tys. Odpowiedzi118 Ocen na +0 304 ppt ? 12345678następne Rozwód... i co dalej? Napisał(a): Gość - Środa, 17 kwietnia 2013 (14:51) Rozwiodłem się po 5 latach małżeństwa. Mówi się, że faceci są silni i owszem byłem, nie przejmowałem się zbytnio tą sytuacją, byłem pewien, że nie chcę żyć z kobietą, której już nie znam. Ze złośnicą, z dziewczynką, której nic nie pasuje, która ciągle tylko robi mi na złość. Zapomniałem o tym, co dobre. Teraz wracam do pustego mieszkania, bo musiałem się oczywiście wyprowadzić i jestem sam ze swoimi myślami i przychodzą do mnie właśnie te dobre rzeczy. Rozwód siada mi na psychę, boje się myśleć o przyszłości, choć te myśli same mi się pchają do głowy. Nie wiem, czy uda mi się jeszcze kogoś znaleźć. Troche sie obwiniam tez za to co sie stało. Wiem, jestem facetem, powinienem to ogarnac, ale jakoś nie mogę. Taka pustka, brak sensu... Jest tu ktoś z podobną sytuacją? Re: Rozwód... i co dalej? Napisał(a): gość - Środa, 17 kwietnia 2013 (15:05) Tylko po pięciu? Co mają powiedzieć Ci, którzy stracili rodzinę po 14 latach? Zajmij się zdobyciem kasy na to co lubisz najbardziej. A kiedy już to osiągniesz, to nie będziesz się przejmował tą drugą połową gatunku ludzkiego, albo jego przedstawicielki będą Ci usługiwać. Taka jest brutalna prawda. Re: Rozwód... i co dalej? Napisał(a): Gość - Środa, 17 kwietnia 2013 (15:32) Piszesz, że kiedy wracasz do pustego mieszkania, to przychodzą do ciebie właśnie te dobre rzeczy, o których zapomniałeś... Na pewno już wiesz, co sprawiło, że o tym zapomniałeś, więc zrób użytek z tej wiedzy, tego co minęło już nie wskrzesisz, ale to dobry bagaż na przyszłość. Samotność jest złym doradcą, więc bądź ostrożny, przy wyborze kolejnej partnerki życiowej, bo po twojej wypowiedzi, może się nagle znaleźć tłum pocieszycielek. ;o> Rozwód nie jest końcem świata, więc dalej żyj, kochaj i pracuj. Do wszystkiego można się przyzwyczaić, do nieobecności drugiej osoby też. Reklama Re: Rozwód... i co dalej? Napisał(a): gość - Piątek, 19 kwietnia 2013 (06:41) Nie jesteś sam ja rozwiodłem się już cztery lata temu po 20 latach bycia razem i nadal nie mogę jakoś sobie z tym poradzić ale pozostałem w domu a ona wyprowadziła się do innego owszem nie mieszkam sam bo od tego czasu jest ze mną syn nawet nie chciał słyszeć żeby iść z matką. Moje jedyne zajęcie obecnie to praca i syn chociaż on jest już prawie ze mieszkam pod dużym miastem to zaszyłem się chyba całkowicie w moim domu i ogrodzie a wieczory spędzam przed tv i można powiedzieć że tak w jest to jak pomyślę sobie że całkiem zostanę z tym wszystkim sam Re: Rozwód... i co dalej? Napisał(a): asz - Piątek, 19 kwietnia 2013 (06:54) chlopie przyprowac sobie nowa i ci szybko przejdzie ja tez tak zrobilem dam ci rade nigdy sie niezen traktuj baby jak kochanki to bedom ci jadly z reki baby sa pazerne tylko na forse sa gowno warte Reklama Re: Rozwód... i co dalej? Napisał(a): Gość - Piątek, 19 kwietnia 2013 (07:57) asz chlopie przyprowac sobie nowa i ci szybko przejdzie ja tez tak zrobilem dam ci rade nigdy sie niezen traktuj baby jak kochanki to bedom ci jadly z reki baby sa pazerne tylko na forse sa gowno warteMoże ciebie tylko takie chciały. Nie uogólniaj. Re: Rozwód... i co dalej? Napisał(a): Gość - Piątek, 19 kwietnia 2013 (08:18) kubaoper Rozwiodłem się po 5 latach małżeństwa. Mówi się, że faceci są silni i owszem byłem, nie przejmowałem się zbytnio tą sytuacją, byłem pewien, że nie chcę żyć z kobietą, której już nie znam. Ze złośnicą, z dziewczynką, której nic nie pasuje, która ciągle tylko robi mi na złość. Zapomniałem o tym, co dobre. Teraz wracam do pustego mieszkania, bo musiałem się oczywiście wyprowadzić i jestem sam ze swoimi myślami i przychodzą do mnie właśnie te dobre rzeczy. Rozwód siada mi na psychę, boje się myśleć o przyszłości, choć te myśli same mi się pchają do głowy. Nie wiem, czy uda mi się jeszcze kogoś znaleźć. Troche sie obwiniam tez za to co sie stało. Wiem, jestem facetem, powinienem to ogarnac, ale jakoś nie mogę. Taka pustka, brak sensu... Jest tu ktoś z podobną sytuacją? Ja nie jestem z podobną sytuacją, ale napiszę co myślę. Zastanów się jak to się stało, że ta księżniczka z którą się ożeniłeś stała się złośnicą i dziewczynką, której nic nie pasuje. Ona raczej nie brała z Tobą ślubu po to, żeby się rozwodzić. Coś zrobiłeś nie tak. Albo dałeś się nabrać przed ślubem, albo sam taką ją wybrałeś, albo przy Tobie zmieniła się na gorsze. Jeśli jej przysięgałeś miłość dopóki śmierć was nie rozłączy, to złamałeś przysięgę, a tak nie zachowują się honorowi faceci. Może da się to jeszcze odkręcić. Jeśli chodzi tylko o to, że jej nic nie pasuje i robi Ci na złość to zdecydowanie za wcześnie się poddałeś i zbyt łatwo chciałeś się z tego wykręcić. Mogła się tak zachowywać z tysiąca różnych powodów i wcale to nie znaczy, że musiało przestać jej zależeć na waszym małżeństwie. Reklama Re: Rozwód... i co dalej? Napisał(a): gość - Piątek, 19 kwietnia 2013 (08:25) asz chlopie przyprowac sobie nowa i ci szybko przejdzie ja tez tak zrobilem dam ci rade nigdy sie niezen traktuj baby jak kochanki to bedom ci jadly z reki baby sa pazerne tylko na forse sa gowno warteBoże ale mnie wkurza jak wy wiecznie narzekacie na te kobiety!!! Ale do dup...są wam jednak potrzebne co??? Jak żeś taki mądry to jedź na ręce do końca życia...ona nigdy cię nie zawiedzie.... Re: Rozwód... i co dalej? Napisał(a): gość - Piątek, 19 kwietnia 2013 (08:30) podpisuję się pod cenną radą dojrzalej osoby i zazdroszczę osobie która Cię ma.... Re: Rozwód... i co dalej? Napisał(a): gość - Piątek, 19 kwietnia 2013 (08:39) Wróć do tego co było przed ślubem. Na pewno masz jakieś pasje, znajomych, ciekawość świata i ludzi... Nawet będąc sam w domu nie będziesz się czuł samotny kiedy myśli zaprzątają nowe wyzwania i chęć ich realizacji. Sam jestem w trakcie rozwodu i nie mogę się wprost doczekać jego zakończenia. Pracuję nad sobą, biorę od miesięcy regularny udział w sesjach terapeutycznych, mam liczne zainteresowania, a w związku z zaistniałą sytuacją i obowiązkiem poświęcenia większej uwagi dziecku stałem się domatorem. Właśnie w domu realizuje swoje zainteresowania, które trudno rozwijać po za nim. Jestem gotowy na konsekwencje związane z rozwodem bo przekuwam traumatyczne doznania związane z nielojalnością i niegodziwością małżonki w siłę i rozwój. Pozdrawiam i życzę odnalezienia się w nowej sytuacji! Re: Rozwód... i co dalej? Napisał(a): AleksandraKa - Piątek, 19 kwietnia 2013 (08:40) gość (...) jest ze mną syn (...). Moje jedyne zajęcie obecnie to praca i syn chociaż on jest już prawie ze mieszkam pod dużym miastem to zaszyłem się chyba całkowicie w moim domu i ogrodzie a wieczory spędzam przed tv i można powiedzieć że tak w kółko.(...) To tak, jakbym czytała o sobie... Re: Rozwód... i co dalej? Napisał(a): gość - Piątek, 19 kwietnia 2013 (09:05) Również jestem po rozwodzie od ponad roku, czego cholernie zaluje, nadal kocham ta moja druga polowke, zalezy mi na niej, kiedy opadly juz te zle emocje, wiem ze stracilem cos, kogos waznego i bardzo chcialbym to naprawic, tylko jak? Re: Rozwód... i co dalej? Napisał(a): Gość - Piątek, 19 kwietnia 2013 (09:08) Grzesiek0 kubaoper Rozwiodłem się po 5 latach małżeństwa. Mówi się, że faceci są silni i owszem byłem, nie przejmowałem się zbytnio tą sytuacją, byłem pewien, że nie chcę żyć z kobietą, której już nie znam. Ze złośnicą, z dziewczynką, której nic nie pasuje, która ciągle tylko robi mi na złość. Zapomniałem o tym, co dobre. Teraz wracam do pustego mieszkania, bo musiałem się oczywiście wyprowadzić i jestem sam ze swoimi myślami i przychodzą do mnie właśnie te dobre rzeczy. Rozwód siada mi na psychę, boje się myśleć o przyszłości, choć te myśli same mi się pchają do głowy. Nie wiem, czy uda mi się jeszcze kogoś znaleźć. Troche sie obwiniam tez za to co sie stało. Wiem, jestem facetem, powinienem to ogarnac, ale jakoś nie mogę. Taka pustka, brak sensu... Jest tu ktoś z podobną sytuacją? Ja nie jestem z podobną sytuacją, ale napiszę co myślę. Zastanów się jak to się stało, że ta księżniczka z którą się ożeniłeś stała się złośnicą i dziewczynką, której nic nie pasuje. Ona raczej nie brała z Tobą ślubu po to, żeby się rozwodzić. Coś zrobiłeś nie tak. Albo dałeś się nabrać przed ślubem, albo sam taką ją wybrałeś, albo przy Tobie zmieniła się na gorsze. Jeśli jej przysięgałeś miłość dopóki śmierć was nie rozłączy, to złamałeś przysięgę, a tak nie zachowują się honorowi faceci. Może da się to jeszcze odkręcić. Jeśli chodzi tylko o to, że jej nic nie pasuje i robi Ci na złość to zdecydowanie za wcześnie się poddałeś i zbyt łatwo chciałeś się z tego wykręcić. Mogła się tak zachowywać z tysiąca różnych powodów i wcale to nie znaczy, że musiało przestać jej zależeć na waszym zastanów sie o czym ty piszesz czy Tobie sprawia przyjemność dręczenie ludzi przez prawienie tego typu morałów. Co Ty w ogóle wiesz o realiach życia Czy ty sobie zdajesz sprawę z tego jakie życie jest brutalne. Możesz dawać tego typu rady ludziom za których rodzice cały czas myślą i ty chcesz dla nich być mentorem czy Ty nie umiesz samodzielnie myśleć chcesz się pochwalić wiedzą książkową czy jesteś fanem romansów i harlekinów w których każdy związek kończy się happy realne życie różni się od tego opisywanych w romansidłach każdy musi się zmierzyć ze swoimi problemami w realu. Nie ma uniwersalnej recepty na indywidualne trudności co u jednego sprawdziło się to u innego nie zda egzaminu Czy ty w ogóle jesteś żonaty Re: Rozwód... i co dalej? Napisał(a): Gość - Piątek, 19 kwietnia 2013 (09:39) misza55 Człowieku zastanów sie o czym ty piszesz czy Tobie sprawia przyjemność dręczenie ludzi przez prawienie tego typu morałów. Co Ty w ogóle wiesz o realiach życia Czy ty sobie zdajesz sprawę z tego jakie życie jest brutalne. Możesz dawać tego typu rady ludziom za których rodzice cały czas myślą i ty chcesz dla nich być mentorem czy Ty nie umiesz samodzielnie myśleć chcesz się pochwalić wiedzą książkową czy jesteś fanem romansów i harlekinów w których każdy związek kończy się happy realne życie różni się od tego opisywanych w romansidłach każdy musi się zmierzyć ze swoimi problemami w realu. Nie ma uniwersalnej recepty na indywidualne trudności co u jednego sprawdziło się to u innego nie zda egzaminu Czy ty w ogóle jesteś żonatyJa coś wiem o realiach życia i w coś wierze, Ty wiesz coś innego i masz inny pogląd. Piszę to co uważam za najlepsze rozwiązanie na podstawie własnych doświadczeń, ale też doświadczeń innych (również książkowych). Najlepsze nie znaczy najłatwiejsze. Życie bywa brutalne i można na to zareagować ucieczką, albo stawieniem temu czoła. Jeśli raz uciekniesz z pola walki, to może szybko to stać się twoim nawykiem, a słabi obrywają od życia mocniej. Dotyczy to szczególnie facetów. Ludzie, którzy raz się rozwiedli o wiele częściej rozwodzą się ponownie niż reszta. Wierze też w sens dotrzymywania danego słowa i w to, że miłość to nie jest uczucie (jak mam wrażenie uważasz), ale postawa wobec drugiego człowieka. Re: Rozwód... i co dalej? Napisał(a): gość - Piątek, 19 kwietnia 2013 (09:41) Czytam te wasze porady i współczuję,ale tylko dlatego że zaczeło docierać do ciebie że coś jednak było nie tak z twojej że wracają te fajne momenty waszego wspólnego życia świadczy o tym że byłeś szczęśliwy z tą stawiac sie i pokazywać swoja dume powinieneś coś zmienić w swoim rady typu;traktuj baby jak kochanki,bo tylko kasa sie dla nich liczy-to podpucha,która do nikąd nie prowadzi jesli sumienie podrzuca ci stare złośnica jak nazywasz swoja byłą żonę-morze miała powody by taką się nie zmienia sie swoje życie,aby takich samych błędów nie popełniać,aby następna kobieta nie dostawała kopa za to że poprzednia była ''nie posłuszna''Kobiety wbrew niektórym opinią bawidamków,to mądrę istoty,porzebują jedynie dużo czułości i « Wróć do tematów 12345678następne Użytkownicy poszukiwali rozwód i co dalej po rozwodzie i co dalej rozwod i co dalej forum rozwód i co dalej rozwód dalej nie moge doczekac sie rozwodu rozwód co dalej rozwdi facet po rozwodzie forum rozwd i co dalej forum ic0APUc.

pjx013p9jw.pages.dev/34

pjx013p9jw.pages.dev/362

pjx013p9jw.pages.dev/38

pjx013p9jw.pages.dev/328

pjx013p9jw.pages.dev/224

pjx013p9jw.pages.dev/246

pjx013p9jw.pages.dev/242

pjx013p9jw.pages.dev/113

pjx013p9jw.pages.dev/247

rozwód i co dalej forum